Żył sobie pewien człowiek. Mieszkał w mieście, miał dobrą
pracę. Miał rodzinę. Spłacał dom i samochód. Pracował dużo, by na to wszystko
zarobić. Starczało mu jednak czasu na rodzinę i drobne przyjemności.
Jego sielankę zakłócał jednak Pan Strach. Każdego ranka od
pierwszych chwil po obudzeniu miał go od razu gdzieś z tyłu głowy, na karku, w
napięciu mięśni pleców…
Bał się, że może wszystko stracić. Bał się, że przestanie
zarabiać, a jego sielanka runie, jak domek z kart.
Mył się, ubierał i wyruszał na wojnę. Od poniedziałku do
piątku toczył niezliczone bitwy. Naginał świat siłą tak, by ten dawał mu to,
czego potrzebuje. Zwykle wygrywał, jednak Pan Strach pytał go wciąż: „Co
będzie, gdy się zmęczysz, gdy się wypalisz?”. A człowiek ów bał się coraz
bardziej i bardziej…
Miał kolegę. W zasadzie przyjaciela. Człowieka niezwykle
zamożnego, a przy tym hojnego i spokojnego. Kiedyś przy wódce ten miły gość
powiedział mu tak: „Chłopie! Jesteś już w połowie swojej drogi na tym świecie.
Zdrowie już nie to… Przestań gonić. Przestań się ścigać. Zatrzymaj się i
odetchnij. Zaniechaj swej walki, a świat wciągnie do ciebie dłonie.”
„Łatwo ci mówić…” - odpowiedział nasz bohater.
Rozmawiali jeszcze długo i wiele słów z tej rozmowy utkwiło
głęboko w głowie człowieka, o którym piszę. Na tyle głęboko, by nie dawać mu
spokoju i kazać o sobie myśleć przed snem.
Wymyślił.
Zrozumiał, że ma w życiu naprawdę dużo, ale nie ma wolności.
Tej najważniejszej, wewnętrznej.
Myślał, myślał, myślał… Tak długo myślał, aż w końcu
przegrał. W myślach ukazał sobie wszystko w innym świetle. Stracił pracę i dom.
Jednak rozumiejąc, że nadal ma głowę na karku i dwie zdrowe ręce uzmysłowił
sobie, że przecież i tak jakoś dałby sobie radę.
Pogodziwszy się z przegraną wstał któregoś dnia bez strachu
i bólu. Poszedł do pracy. Jednak tego dnia go zwolnili.
Nie wytrzymał. Parsknął śmiechem szefowi prosto w twarz.
„Przepraszam, – powiedział zanosząc się dalej śmiechem – ale
chciałem panu podziękować.”
„Podziękować? Za co?”
„Zwalniając mnie, stworzył mi pan nowe możliwości.”
Wyszedł z biura. Nieopatrznie wszedł na przejście dla
pieszych na czerwonym świetle. Potrącił go samochód. Doznał złamania nogi i
musiał spędzić kilka dni w szpitalu. Leżał w łóżku i przeglądał w internecie ogłoszenia
pracodawców. W międzyczasie postanowił zrobić porządki w swoim komputerze.
Znalazł swoje stare teksty. Książki, opowiadania… Ach, jak dawno już nie pisał.
Wybrał jeden z tekstów i rozesłał po wydawcach. Prawie wszyscy odpowiedzieli,
że nie chcą tego wydać. Prawie wszyscy, to jednak nie wszyscy… Jednemu się
spodobało… Rok później był uznanym i kasowym pisarzem.
Niemożliwe? Jeśli w to nie wierzysz – na pewno.
Powyższa opowieść jest przerobioną wersją kilku opowieści,
jednak efekt ostateczny jest prawdziwy.
W dzisiejszym świecie człowiek ciągle o coś walczy. Bijemy
się z rzeczywistością nie zauważając, że ta chętnie odda nam coś bez tej walki,
bez proszenia. Wystarczy sięgnąć, Zupełnie jak w supermarkecie. Gdy bierzesz
produkt z półki, nie myślisz o tym, by o niego walczyć, po prosu sięgasz. To
wszystko jest podobne do naginania elastycznej gałęzi. Do jakiegoś momentu
udaje się, lecz potem pęka lub odbija.
Wystarczy przestać zaciskać pięści. Wystarczy zaniechać
wojny. Świat odpowie. Jak? Nie wiem jak odpowie Tobie drogi czytelniku, ale
sprawdź sam. Może dzieje się tak po trosze dlatego, że rezygnując z wojen
(jeśli robisz to szczerze) zyskujesz oddech i chwilę czasu na zastanowienie.
Odpowiedź na Twoje problemy jest być może w Tobie, ale by ją usłyszeć musisz
przestać zagłuszać się hukiem wojennych werbli.
Zaprzestań swych bitew. W ciszy pokoju słychać nawet jak
rośnie trawa….
